Etiket: üsküdar escort

Yağmur, 24 yaşındaydı. Adını annesi koymuştu, “yağmur gibi berrak, yağmur gibi umut dolu olsun” diye. Ama hayat, ona ismini taşıyacak bir fırsat vermemişti. Çekmeköy escort arka sokaklarında, gözlerden uzakta yaşarken, yıllar önceki o berrak umut çoktan karanlığa gömülmüştü.

Küçük yaşta yetim kalmıştı. Anneannesinin yanında büyümeye çalışmış, okul yüzü çok az görmüştü. Ergenliğe adım attığında, evin geçim derdi onun da omzuna binmişti. Önce temizlik işlerinde çalıştı, sonra bir lokantada bulaşık yıkadı. Ama hayat pahalıydı, yalnız bir genç kadın cimcif için özellikle acımasızdı. Kirasını ödeyemediği bir kış günü, sokakta tanıştığı biri ona “geçici bir yol” sundu. “Bir süre idare edersin,” demişti o kadın. Ama o geçicilik, Yağmur’un hayatına yapıştı.

Çekmeköy escort bazı sokakları sessizdi, ama Yağmur’un içinde hep gürültü vardı. Her gece dışarı çıktığında, bir yüz takardı. Güçlü görünmeye çalışırdı ama çoğu zaman içine ağlıyordu. İnsanların bakışları, arabaların kornaları, peşinden gelen laflar… Hepsi ağırdı. Ama en zoru, insanların gözlerine bakamamasıydı. Çünkü herkes onun kim olduğunu sandığını biliyor ama kim olduğunu sormuyordu.

Bir gün, dolmuşa binip eve dönerken, bir afiş gördü: “Kadınlara Ücretsiz Danışmanlık ve Eğitim.” Birkaç gün o afişi düşündü. Sonra cesaretini topladı, gitti. Küçük bir merkezdi. Sıcak bir çay ikram ettiler. Kimse ne iş yaptığını sormadı. Sadece “İyi ki geldin” dediler.

Yağmur kurslara başladı. Sabahları orada vakit geçiriyor, yeni şeyler öğreniyor, geçmişin yükünü bir nebze olsun bırakmaya çalışıyordu. Geceleri hâlâ mecburen eskort çalışıyordu ama artık umutla doluydu. Çünkü artık bir çıkış yolu olduğunu biliyordu.

Bir gün, bir çocuğun elinden tutup bir okula girme hayali kuruyordu. Belki kendi seks ailesini kuracak, belki yalnızca küçük bir dükkân açacaktı. Ama ne olursa olsun, artık kendi hayatının direksiyonuna geçmek istiyordu.

Yağmur’un hikâyesi, Çekmeköy’ün duvarlarına sinmiş birçok sessiz çığlıktan biriydi. Ama o, sesini önce kendine, sonra dünyaya duyurmaya kararlıydı. Çünkü en çok kırılanlar, en güçlü yürüyenler oluyordu bazen.

Çekmeköy escort sisli sabahlarında, dar sokaklardan birinde sessizce yürüyen bir genç kadın vardı: Elvan. 22 yaşındaydı. Küçük adımlarla ilerliyor, ama omuzlarında milf koca bir hayatın yükünü taşıyordu. Onu görenler göz ucuyla bakar, sonra başlarını başka yöne çevirirdi. Çünkü Elvan, bir hayat kadınıydı. Ama kimse, bu kararı kendi isteğiyle almadığını bilmezdi.

Elvan, hayata dezavantajlı başlamıştı. Çocukluğu, Yozgat’ın bir köyünde geçmişti. Babası yoktu, annesi hastaydı. Zorluk içinde büyüdü. 16 yaşında İstanbul’a uzaktan bir akrabanın yanına gönderildi, “iş bulur, okur” umuduyla. Ama o evde hor görüldü, dışlandı, sonunda sokağa atıldı. Kalacak yeri, güveneceği kimsesi yoktu. İş aradı, ama diploması yoktu. Temizlikçilik, tezgahtarlık derken hiçbir yerde tutunamadı. Sonunda, çaresiz kaldığında, tanımadığı bir adamın yönlendirmesiyle “gece çalışmaya” başladı. Böylece Elvan’ın hayatta kalma savaşı başlamış oldu.

Çekmeköy escort küçük bir bodrum katında yaşıyordu. Duvarları rutubetli, penceresi sokağın çöp kutusuna bakan bir odada, tek başına. Geceleri, sokağa çıkıyor; kimi zaman ürkek, kimi zaman öfkeli bakışlarla götten karşılaşıyordu. Kimileri ona para verip sonra hakaret ediyor, kimileri hiç konuşmadan çekip gidiyordu. Ama kimse onun insan olduğunu, üşüdüğünü, bazen geceleri ağladığını bilmiyordu.

Bir sabah erkenden, belediyenin kadın danışma merkezinden çıkan birkaç kadını gördü. İçlerinden biri ona bir broşür uzattı. Önce umursamadı. Ama o gece, müşterisiz geçen saatlerin ardından, broşürü yeniden açıp okudu. Ücretsiz kurslar, psikolojik destek, barınma… Ertesi gün kapılarını çaldı.

İçeri girdiğinde, yıllardır hissetmediği bir duygu sardı içini: Anlaşılmak. Kimse ona geçmişini sormadı. Adını söyledikten sonra bir öğretmen sert seven gibi konuşan genç bir kadın “Hoş geldin Elvan” dedi sadece. Ve Elvan ilk kez, kendisini sadece bir “etiketten” ibaret görmeyen insanlarla tanıştı.

Bilgisayar kullanmayı öğrendi, kişisel gelişim seminerlerine katıldı. Hâlâ geceleri çalışmak zorunda kalıyordu ama artık gündüzleri umudu vardı. “Bir gün bu hayattan çıkacağım” diyordu kendi kendine. Belki bir kafede çalışacak, belki çocuklara masal okuyacaktı.

Çekmeköy, hâlâ aynıydı. Soğuk sokaklar, yabancı bakışlar… Ama Elvan artık farklıydı. İçinde filizlenen yeni bir hayat vardı. Geçmişi değiştiremese de, geleceğini inşa etmek için sessizce ama inatla mücadele ediyordu.

Melike, 23 yaşındaydı. İstanbul’un kalabalığından bir nebze uzakta, ama sessizliği çoğu zaman daha derin olan Çekmeköy sokaklarında yaşıyordu. Her gün yüzlerce insanın önünden geçip gittiği ama kimsenin kalın bacaklı gerçekten görmediği bir hayattı onunki. Herkes onu sadece bir “hayat kadını” olarak tanıyordu, adını bilen çok az kişi vardı. Oysa Melike’nin hayatı, yargılayan bakışların ve ağır suskunlukların ardında gizli bir savaşın hikâyesiydi.

Melike, İstanbul’un başka bir semtinde doğmuştu. Çocukluğu yokluk içinde geçmiş, evin içinde bağırışlar hiç eksik olmamıştı. Babası işsizdi, annesi hasta… Ortaokulu bile bitiremeden evden ayrılmak zorunda kaldı. Sığınacak bir yeri, tutunacak bir eli yoktu. Önce götten temizlik işlerine girdi, sonra bir lokantada çalıştı. Ama düşük maaş, kalacak yer sıkıntısı ve çevresel baskılar onu çaresizliğe sürükledi.

Bir gün, bir tanıdık aracılığıyla “gece çalışabileceği” bir iş teklif edildi. Başta ne olduğunu tam anlamasa da, sonrasında neye sürüklendiğini fark etti. Ama geri dönmek için ne maddi gücü vardı, ne de bir destekçisi. Kendini, Çekmeköy escort gece sokaklarında, yabancı bakışların hedefi olarak buldu. Hayat, onun için yalnızca “hayatta kalmak” anlamına gelmeye başlamıştı.

Sexi Fizikli

Ama Melike, içten içe başka bir hayatın hayalini kurmaktan vazgeçmemişti. Geceleri çalıştıktan sonra sabaha karşı kahveciden aldığı çayı yudumlarken, bir gün bambaşka bir işte çalışacağını düşlerdi. Belki bir güzellik salonunda, belki bir kafede… Sıcacık bir ortamda, insanlar ona sadece “Melike” diye seslenirdi, başka hiçbir sıfat olmadan.

Bir gün Çekmeköy escort yürürken bir afiş dikkatini çekti: “Kadın Dayanışma Atölyesi – Ücretsiz Eğitim, Psikolojik Destek ve Barınma.” İlk başta inanmadı, sadece baktı, geçti. Ama birkaç gün sonra, cesaretini eskort toplayıp kapısını çaldı. İçeride güler yüzlü bir görevli onu karşıladı. Kimse geçmişini sormadı. İlk kez birileri, kim olduğunu değil, kim olmak istediğini sordu.

Atölyede bilgisayar eğitimi aldı, konuşma terapilerine katıldı. Başta kendine güveni milf yoktu ama zamanla öğrenmeye ve paylaşmaya başladı. Her şey hâlâ zordu. Hâlâ geçinmek için zaman zaman geceleri çalışmak zorundaydı. Ama artık başka bir hayatın mümkün olduğunu biliyordu. En önemlisi de, artık kendini suçlamıyordu.

Çekmeköy sokaklarında yürürken başı dikti artık. Çünkü o, sadece bir hayat kadını değildi. O, hayata karşı direnen, kendi geleceğini kurmaya çalışan genç bir kadındı. Sessizce ama kararlı adımlarla, karanlıktan çıkıp kendi ışığına doğru yürüyordu.

Zeynep, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Şile sahiline inmişti. Kumlara çıplak ayaklarıyla basarken hafif serinliğe aldırmıyor, gözlerini uzaklardaki ufuk çizgisine dikmiş yürüyordu. Deniz huzurluydu bugün. Şile escort geçirdiği her gün, geçmişin izlerini biraz daha silmeye başlamıştı.

34 yaşındaki Zeynep, hayatı boyunca hep bir çıkış yolu aramıştı. Çocukluğu, büyükşehirde bir kenar mahallede geçmişti. Yoksulluk, eksiklik, ilgisizlik… Ergenliğe girmeden hayatın yükünü omuzlamıştı. Okuldan erken ayrılmış, çalışmak zorunda kalmıştı. Kısa süren evliliği, ona sevgi değil yalnızlık getirmişti. Her şey üstüne yıkıldığında, bir sabah aynaya baktı ve karar verdi: Artık bu şehirde nefes alamıyordu. Gitmeliydi, nereye olursa olsun.

Bir çanta hazırladı, içine birkaç giysi, bir kitap ve biraz da umut koydu. Şehirlerarası otobüse bindiğinde tek isteği biraz sessizlikti. Şile tabelasını gördüğünde, kalbinin garip şekilde hafiflediğini.

İlk geceyi bir park bankında geçirdi. İşte hayatının en büyük dönüm noktası orasıydı. İlk kez biri ona neye ihtiyacı olduğunu sormuştu.

Ellerini kullanarak bir şey üretmek, ona yıllardır hissetmediği bir güven veriyordu. Ürettiklerini Şile pazarı tezgahlarında satmaya başladı. Kazandığı parayla mütevazı bir oda kiraladı, kendi ayakları üzerinde durmanın gururunu hissetti.

Zeynep her sabah, sabun kalıplarını dizip paketlerken radyoda sevdiği müzikleri açıyor, bazen şarkılara eşlik ediyordu. En çok da Şile escort Feneri’ne yürümeyi seviyordu. O bembeyaz kuleye her baktığında içinden şu cümle geçiyordu:

Şile sabahları her zaman serin olurdu ama o gün, rüzgârın içinde farklı bir his vardı. Sevgi, sahilde yalınayak yürürken içini kaplayan duygu, uzun zamandır seks hissetmediği bir huzurdu. 33 yaşındaydı. Yaşadığı hayat, adının aksine sevgiyle pek kesişmemişti. Ama şimdi burada, Karadeniz’in kıyısında, kendisiyle yüzleşmeye, hatta belki de affetmeye hazır hissediyordu.

Sevgi, doğuştan zor bir hayata doğmuştu. Annesi küçük yaşta vefat etmiş, babasının yanında büyürken sevgi yerine suskunlukla yoğrulmuştu. On yedisinde evlendirilmişti. Evlilik onun için bir çıkış değil, daha derin bir kuyuydu. Yıllar süren baskı, hakaret ve yok sayılma… Tüm bu yük, içindeki sesleri susturmuştu.

Bir sabah, kahvaltı masasındaki sessizliğe bir çatal sesi kadar bile tahammül edemedi. Sessizce milf kalktı, çantasına birkaç parça eşya koydu ve evden çıktı. Bu sefer nereye gittiği önemli değildi. Yeter ki başka bir yerde uyansın. Şehirler, otogarlar derken yolu Şile’ye düştü. Çocukken televizyonda gördüğü o bembeyaz feneri hatırlamıştı — Şile escort Feneri. Onu bir mıknatıs gibi kendine çekmişti.

İlk günler pansiyon pansiyon dolaştı. Sonra bir gün Şile escort Kadın Dayanışma Evi’nin adını duydu. Kapısını çaldı. İçeride gülen bir yüz ona “Hoş geldin” dediğinde, gözlerinden yaşlar aktı. Belki de yıllar sonra ilk defa o iki kelimeyle gerçekten var olduğunu hissetmişti.

Merkezde başladığı seramik kursu onun dönüm noktası oldu. Çamura elleriyle şekil cimcif verirken, içindeki sıkışmış duyguları da şekillendirdiğini fark etti. Her tabak, her fincan, bir yarasını iyileştirdi. Birkaç ay içinde Şile pazarında tezgah açmaya başladı. Küçük ama emek dolu ürünleri alıcı buldukça, içinde yeşeren güven de büyüdü.

Bir sabah, Şile Feneri’ne karşı otururken kendine sessizce şöyle dedi.

Elif, sabahın erken saatlerinde Şile sahiline inmişti. Dalgalar kıyıya nazikçe vururken, ayaklarının altındaki serin kumlar ona çocukluğunu hatırlatıyordu. Ancak artık çocuk değildi. Hayat, ona küçük yaşta büyümeyi öğretmişti. 29 yaşındaydı ama ruhu, yaşından çok daha yorgundu.

İstanbul’un kalabalığında sıkışıp kalan hayatı, her geçen yıl biraz daha ağırlaşmıştı. Ailesinden erken yaşta kopmuş, hayatta kalmak için istemediği işlerde çalışmıştı. Sonunda bir sabah, yaşadığı hayatın onu tamamen seks tükettiğini fark etti. İstanbul’dan ayrılmaya karar verdi. Elinde bavulu, cebinde az parası ve içindeki tükenmişliğiyle Şile escort otobüsüne bindi.

Şile’ye geldiğinde nereye gideceğini bilmiyordu. Sessiz sokaklarda dolaştı, kıyıya indi. Rüzgâr yüzüne çarpıyor, tuzlu deniz kokusu ciğerlerine doluyordu. Elif, bu sessizlikte kendini ilk kez huzura yakın hissetti. Günlerce bir pansiyonun kondom boş odasında kaldı. Sonra Şile Kadın Dayanışma Merkezi’ni buldu. Korkarak kapısından girdiği merkez, onun için bir dönüm noktası oldu.

Orada başka kadınlarla tanıştı, hikâyeler paylaştı. Herkesin yarası vardı, ama hepsi iyileşmek. İlk başta sadece oral meşgul olmak için başlayan bu uğraş, zamanla bir geçim kaynağına dönüştü. Şile pazarı’nda kurduğu küçük tezgahta sabunlarını sattı, müşterileriyle konuştu, gülümsedi.

Kazandığı parayla küçük bir ev kiraladı. Akşamları mum ışığında oturup defterine duygularını yazdı. Yazmak, konuşamadığı şeyleri anlatmanın yolu olmuştu. Her sabah Şile escort Feneri’ne yürüyerek gider, oturur ve bir bardak çay eşliğinde dalgaları izlerdi. İçinden her gün tekrar ederdi.

Asuman, Şile escort sabah rüzgarında sahil boyunca yürürken dalgaların yumuşak sesi, içini bir nebze olsun rahatlatıyordu. Güneş henüz tam doğmamıştı; deniz morla turuncu arasında bir renge bürünmüştü. Şile, onun için bir şehirden çok daha fazlasıydı artık. Bir zamanlar her şeyini kaybetmişken şimdi umutlarını burada biriktiriyordu.

32 yaşındaki Asuman, gençliğini İstanbul’un arka sokaklarında, kalabalık ama yalnız bir hayatla geçirmişti. Zor bir çocukluk, erken yaşta çalışmak zorunda vip kaldığı işler, kısa süreli bir evlilik ve ardından hayatta kalmak için sürdürmek zorunda olduğu bir yaşam biçimi… Asuman, geçmişiyle barışmak yerine onu sırtında taşımıştı hep. Ancak taşıdığı yük artık onu nefessiz bırakacak kadar ağırlaştığında, bir gece ansızın çantasını alıp İstanbul’dan ayrıldı.

Gidecek bir yeri yoktu ama aklına çocukken ailece bir kez pikniğe geldikleri Şile escort geldi. Doğanın içindeki sessizliği, denizin kokusu, ılık rüzgarı zihninde yer etmişti. Sabahın ilk ışıklarında ulaştı Şile’ye. O an fark etti ki, aslında kendini yıllardır ilk kez güvende hissediyordu.

İlk birkaç gününü sahilde bir bankta geçirdi. Soğuk gecelere, rüzgara ve açlığa rağmen vazgeçmedi. Ardından Şile Kadın Dayanışma Derneği’nden haberdar oldu. Kurum ona geçici barınma, sıcak yemek ve psikolojik destek sağladı. Ayrıca merkezde el işi ve sabun götten yapımı gibi üretken kurslara da katıldı. Ellerini kullanarak bir şeyler üretmek, hayatında ilk kez kontrolün kendi elinde olduğunu hissettirmişti.

Zamanla sabun ve mum tasarımı konusunda becerisiyle dikkat çekti. Küçük bir tezgah açarak kendi ürünlerini satmaya başladı. Para kazandıkça ayakta milf durduğunu hissetti. Kendi küçük odasını kiraladı. Hayat hâlâ zor, hâlâ inişli çıkışlıydı ama artık her sabahı umutla karşılayabiliyordu.

Bir sabah, Şile Feneri’nin dibinde kahvesini yudumlarken içinden şöyle geçirdi.

Derya, sabah erken saatlerde Şile sahilinde yürürken ayaklarının altındaki serin kumları hissediyordu. Gökyüzü açık maviye dönmüş, güneş yavaşça yükselmeye başlamıştı. Şile’nin sakinliği, onun içindeki fırtınaları biraz olsun dindirebilen tek şeydi. Gözlerini denize çevirdi. Ufuk çizgisi evli boyunca süzülen martıları izlerken, yaşadığı acıları birer birer içine gömdü. Bu kasabaya gelişi ani olmuştu ama burada kalmak artık bir ihtiyaçtı, belki de bir kurtuluştu.

Derya, 30 yaşındaydı. Hayatını kendisi seçememiş, başkalarının kararlarıyla . Küçük bir kasabada doğmuş, eğitimini yarım bırakmak zorunda kalmıştı. O evlilik sert Ama bir sabah aynaya baktığında gözlerindeki ışığın tamamen söndüğünü fark etti. İşte o gün karar verdi; artık susmayacak, artık kalmayacaktı.

İstanbul’a kaçtı, ama büyük şehrin kalabalığı içinde kayboldu. Tanıdığı kimse yoktu, kalacak yeri de… Sonunda bir otobüse binip Şile’ye doğru yola çıktı. Burası daha küçük, daha sakin ve daha az tehlikeli görünüyordu. Şile escort vardığında ilk birkaç geceyi bir parkta geçirdi. Sonra bir hemşirenin yönlendirmesiyle Şile Kadın Dayanışma Merkezi’ne ulaştı.

Merkezde onu anlayan kadınlarla tanıştı. Sessizce dinlendiler onu. Psikolojik destek aldı, sabun ve mum yapımı gibi kurslara katıldı. Ellerinin emeğiyle ortaya seks bir şeyler çıkarmak, Derya’nın özgüvenini yeniden inşa etmeye başlamıştı. Kendi sabunlarını üretip pazarda satıyor, kazandığıyla kirasını ve yiyeceğini karşılayabiliyordu. Mütevazı ama özgür bir yaşamı vardı artık.

Her sabah olduğu gibi, o sabah da Şile Feneri’nin yanına oturmuş, dalgaların kayalara çarpışını izlerken içinden şöyle geçirdi.

Üsküdar sabahları sessizdir. Sokaklar yeni yeni dolmaya başlarken, Nazlı her zamanki gibi Kız Kulesi’ne bakan taş bankta oturuyordu. Üzerinde ikinci elden aldığı soluk gri bir mont, başında siyah bir şal vardı. Elinde dumanı ayak tüten plastik bir bardakta çay… Ama içmiyordu. Isınmak için tutuyordu sadece. Gözleri kıyıya çarpan dalgalara takılıydı; bazen insanların ona bakmadan geçmesini diliyordu, bazen de biri oturup sadece sorsa diye içinden geçiriyordu: “İyi misin?”

Nazlı 22 yaşındaydı ama yaşadığı onca şey, onu bir ömür yaşlandırmıştı sanki. Tokat’ın uzak bir ilçesinde doğmuş, sevgi görmeden büyümüştü. Küçük yaşlardan itibaren çalışmak zorunda kalmış, okuldan çok pazarlarda tezgâh görmüştü. On sekizine bastığında seksi ailesi onu kendinden çok büyük bir adamla nişanlamak isteyince kaçtı. Otobüse atlayıp İstanbul’a geldi. Ne bir planı ne kalacak yeri vardı. Ama özgür hissetmişti ilk kez.

İlk haftalarda bir temizlik şirketinde iş buldu. Üsküdar escort dar bir sokakta, üç kızla paylaştığı bir odada kalmaya başladı. Sonra işler kötü gitti. Şirket maaşları ödememeye başladı. Kira birikti. Arkadaşları da kendi derdine düşünce Nazlı tek başına kaldı. Günlerce yemek yemediği oldu. Bir akşam yorgunluktan kaldırımda otururken, tanımadığı bir kadın ona yaklaştı. “İstersen bir geceliğine kalacak yerim var,” dedi. O gece, uzun sürecek bir karanlığın ilk gecesiydi.

Nazlı kendini, istemediği ama hayatta kalmak için katlandığı bir döngünün içinde buldu. Geceleri sokaklarda, sabahları Kız Kulesi’nin karşısında gözyaşlarıyla geçen bir yaşam. Kendini tanıyamaz olmuştu. Ama o sabah, valiliğin panosuna asılmış bir ilan gözüne çarptı:
“Kadın Dayanışma Vakfı – Barınma, destek ve eğitim imkânı. Ücretsiz.”
Önce inanmadı, sonra o ilanın cebinde günlerce durmasına izin verdi. Sonunda cesaret edip aradı.

Nazlı şimdi aynı sokaklardan geçiyor ama başka bir hayatın içinde. Kadın merkezinden aldığı destekle bir kursa yazıldı. Üsküdar escort bir kitap kafede çalışıyor. Ay sonunda kendi maaşını alıyor, geceleri huzurla uyuyor. En önemlisi artık korkmuyor.

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Meryem, Üsküdar sahilinde ağır adımlarla yürüyordu. Hava serin, martı sesleri uzaktan uğultu gibi geliyordu. Kız Kulesi sisin içinde zar zor seçiliyordu ama Meryem her sabah olduğu gibi seks yine oraya bakıyordu. Çünkü orası onun için hâlâ bir umut, hâlâ bir durak gibiydi. Her şeye rağmen ayakta duran bir kule, onun ayakta kalma çabasına benziyordu.

Meryem, 27 yaşında, hayatını kelimelere sığdıramayacak kadar ağır yaşamış bir kadındı. Bitlis’in kırsalında doğmuştu. Küçük yaşta annesini kaybetmiş, babasının ilgisizliğiyle büyümüştü. Ergenliğe adım attığı günlerden itibaren hayat onun için bir mücadele alanıydı. 18 yaşında evden kaçarak İstanbul’a geldiğinde içinde sadece özgürlük arzusu vardı. Ama gerçekler, hayallerden çok daha sertti.

İlk durduğu yer Üsküdar escort olmuştu. Bir hemşehrisinin evinde birkaç hafta kalmış, sonra ev işlerinde çalışmaya başlamıştı. Ama ne kadar çabalasa da hayata tutunamıyordu. Para yetmiyor, insanlar güven vermiyor, sokaklar giderek daha soğuk ve tehlikeli geliyordu. İşten çıkarıldıktan sonra bir süre park köşelerinde sabahladı. Sonra bir kadın yaklaştı ona, “Yardım edebilirim,” dedi. Ve böylece Meryem, başka bir karanlığa adım attı.

Geceleri Üsküdar’ın ıssız sokaklarında dolaşmak onun için bir alışkanlığa dönüştü. Müşteriler vip değişiyor, saatler geçiyor ama içindeki acı hep aynı kalıyordu. Her sabah ilk vapurdan önce sahile gelir, Kız Kulesi’ne bakarak sessizce ağlardı. Aynı şeyi tekrar ederdi:
“Bir gün bitecek. Bu böyle kalmayacak.”

Bir sabah, Validebağ Korusu’ndan geçerken bir duvarda asılı bir ilan gördü:
“Kadınlar İçin Ücretsiz Sığınma, Danışmanlık ve Eğitim Hizmeti. Yalnız değilsiniz.”
Küçük bir kâğıttı ama Meryem’in hayatını değiştirmeye yetti. Aradı. Karşıdaki ses güven verdi. Gitti. Anlatmaya başladı. Dinlendikçe güçlendi, öğrendikçe değişti.

Şimdi Üsküdar escort bir kafede garsonluk yapıyor. Kendi evinde yaşıyor, kendi yemeğini kendi pişiriyor. Her gün sahile geliyor ama artık ağlamıyor. Yüzü rüzgârla hafifçe aydınlanıyor.