Etiket: şile escort

Üsküdar escort kalabalık sokaklarında geceyi gündüze katan genç bir kadın vardı. Adı Selin’di. Daha 23 yaşındaydı ama hayat onu çok erken olgunlaştırmıştı. Gündüzleri sokaklarda yalnız yürür, geceleri ise hayatta kalmak için mücadele ederdi. Selin, hayat kadınıydı; toplumun görmezden geldiği, bazen küçümsediği ama asla anlamaya çalışmadığı biriydi.

Selin’in hikayesi Anadolu’nun küçük bir kasabasında başlamıştı. Ailesi maddi zorluklar içindeydi. Babası işsiz, annesi hasta ve evde sürekli tartışmalar seks yaşanıyordu. Okula devam etmek bir hayaldi onun için. 16 yaşında, okuldan kaçtı ve İstanbul’a geldi. Burada yeni bir hayat kurmayı hayal etmişti. Fakat gerçekler umduğu gibi olmadı.

İlk zamanlar Haydarpaşa Garı’nın soğuk taşlarında birkaç gece geçirdi. Açlık, üşüme ve korku onun arkadaşları olmuştu. Sonra tanıştığı biri ona “bir iş” teklif etti. Bu iş, aslında onun için bir çıkmazdı. Geceleri götten sokaklarda hayatta kalmaya çalışırken, gündüzleri küçük ve kirli bir odada dinlenirdi. İnsanlar ona farklı bakar, bazen küçümser bazen görmezden gelirdi.

Selin’in tek sığınağı Salacak sahiliydi. Orada denize bakar, hayatını düşünür, umutlarını tazelerdi. Kız Kulesi’ne bakmayı hiç sevmezdi; çünkü o kule ona yalnızlığı ve tutsaklığı hatırlatıyordu.

Bir gece, sahilde otururken yaşlı bir kadın yanına yaklaştı. Kadın ona sıcak bir çay ve birkaç simit uzattı. “Yalnız değilsin kızım,” dedi. Bu sözler Selin’in içine dokundu. Kadın, Üsküdar Kadın Dayanışma Merkezi’nden gelmişti ve Selin’i merkeze davet etti.

Başta gitmekten anal çekinse de, birkaç gün sonra cesaretini toplayıp merkezin kapısını çaldı. Orada ilk kez yargılanmadan dinlendi. Psikolojik destek aldı, eğitim ve meslek kurslarına yönlendirildi.

Aylar sonra Selin, küçük bir kafe açılan aşçılık kursuna katıldı. Kendi emeğiyle yeni bir hayat kurmanın heyecanını yaşıyordu. Artık geceleri sokaklarda değildi; sabahları Üsküdar escort dar sokaklarında yeni umutlarla yürüyordu.

Üsküdar escort kalabalık ve karmaşık sokaklarında gecenin sessizliğinde yürüyen genç bir kadın vardı; adı Selma’ydı. Henüz 21 yaşındaydı ama hayatın yükü onun omuzlarına çok erken binmişti. Selma, hayat kadınıydı ve yaşadığı zorluklar onu çoğu insanın anlayamayacağı derinlikte şekillendirmişti.

Selma’nın hikayesi, Anadolu’nun küçük bir kasabasında başlamıştı. Ailesinin maddi durumu kötüydü, annesi hasta, babası ise işsizdi. Okula devam etmek yerine, genç yaşta ev işlerine yardım etmeye başlamıştı. Ancak evde huzur yoktu. Babasının şiddetli davranışları ve anne-babasının sık sık kavga etmesi Selma’yı derinden yaralamıştı. 16 yaşında evden kaçmaya karar verdi. İstanbul’a, umutların şehri denilen büyük kente gitti.

İstanbul, Selma için hayal ettiği yer olmaktan çok uzaktı. İlk günlerinde Haydarpaşa Garı’nın soğuk taşlarında uyumak zorunda kaldı. Kimi zaman seks açlıkla mücadele etti, kimi zaman ise korkuyla. Bir gün, sokakta karşılaştığı bir kadın ona yardım teklif etti. Bu yardım teklifi, aslında onu daha karanlık bir dünyaya sürükledi. Selma, mecbur kaldığı için hayat kadını olarak çalışmaya başladı.

Üsküdar sokakları onun yeni eviydi. Geceleri burada müşterileriyle buluşuyor, gündüzleri ise küçük, kirli odasında dinleniyordu. Her gün aynı döngüyü yaşıyordu; acı, umutsuzluk ve yorgunluk. Ancak Selma’nın içinde hala sert hayata tutunan bir umut vardı. En çok Salacak sahilinde oturmayı severdi. Deniz, ona biraz olsun huzur verirdi. Kız Kulesi’ne bakar, bir gün kendisinin de özgür olacağını hayal ederdi.

Sert Seven

Bir akşam, sahilde otururken yaşlı bir kadın yanına yaklaştı. Kadın ona sıcak bir çay ve birkaç ekmek uzattı. “Yalnız değilsin kızım,” dedi. Bu sözler Selma’nın kalbine dokundu. Kadın, Üsküdar Kadın Dayanışma Merkezi’nde gönüllüydü ve Selma’yı merkeze davet etti.

Başta gitmekten çekinse de, birkaç gün sonra cesaretini toplayıp merkezin kapısını çaldı. Artık geceleri sokaklarda değil, sabahları yeni bir iş umuduyla Üsküdar escort sokaklarında yürüyordu.

Selma, geçmişinin acılarını tamamen unutamamıştı ama geleceğe dair umutları yeşermişti. Kız Kulesi’ne bakarken, artık ona sırtını dönmüyordu. Çünkü biliyordu ki, hayat ne kadar zor olursa olsun, mücadele edenler için her zaman yeni bir başlangıç mümkündü.

Damla, 23 yaşındaydı. İstanbul’un kalabalığından uzakta, ama hayattan bir o kadar kopuk olan Çekmeköy escort arka sokaklarında yaşıyordu. Her sabah, bir apartmanın bodrum katındaki rutubetli oral odasından çıkıyor, sessizce adımlar atarak hayatına devam ediyordu. İnsanlar onu tanımazdı, ama gördüklerinde hemen yargılardı. Çünkü Damla, bir hayat kadınıydı. Ama kimse onun bu yolu isteyerek seçtiğini düşünmezdi.

Çocukluğu, İstanbul’un kenar mahallelerinde geçmişti. Baba alkolikti, anne hasta. Küçük yaşta okuldan alındı, evin işlerini yapmaya, kardeşlerine bakmaya başladı. On sekizine geldiğinde evde artık fazlalık sayılıyordu. “Kendine bir yol bul” denmişti ona. İş buldu, bir büfede çalıştı. Ama maaş yetmedi, barınma zordu, sokaklar acımasızdı. Ve bir gün, çaresiz sikiş kaldığında bir kadın yaklaştı yanına, “Bir gecede tüm sorunlarını çözebilirsin” dedi.

O gece, Damla’nın hayattaki ilk kırılma noktası oldu. “Sadece bu gece” demişti kendine. Ama bir gece, bir haftaya, bir haftaysa yıllara dönüştü. Artık çıkış yolu yok gibiydi. Gündüzleri sokakta yürürken başını öne eğer, geceleri korkuyla çalışırdı. Çekmeköy’ün sessizliği ona güven değil, yalnızlık hissettiriyordu.

Yine bir sabah, parkta otururken belediyeye ait bir afiş dikkatini çekti: “Kadınlara Ücretsiz Danışmanlık ve Destek Merkezi.” Uzun uzun baktı. Birkaç gün boyunca düşündü. Sonra bir sabah erkenden kalktı, merkezdeki kapıyı tıklattı. Onu genç bir kadın karşıladı. Gülümsedi, “Hoş geldin, ne istersin?” dedi. Damla afalladı. Yıllardır kimse ona böyle sormamıştı.

Görüşmeler başladı. Önce çekindi, sonra yavaş yavaş açıldı. Psikolojik destek aldı. Eğitim programlarına katıldı. Kurslara gitti. Kendi gücünü hatırlamaya başladı. Hayatındaki en küçük ilerleme bile, onun için büyük bir değişimdi.

Hâlâ geçinmek için gece çalışmak zorunda kalıyordu, ama artık bu hayatta yalnız olmadığını biliyordu. Bir gün bu işi tamamen bırakacağına inanıyordu. Kendi ayakları üzerinde duran, özgür bir kadın olmak istiyordu.

Damla’nın hikayesi, Çekmeköy escort duvarlarında yankılanan sessiz bir dirençti. Görünmeyen, bilinmeyen ama var olan bir gerçek. Çünkü bazı kadınlar, yalnızca yaşamak için değil, kendini yeniden var etmek için savaşıyordu.

Selin, 25 yaşındaydı. İstanbul’un kalabalığından uzak, sessizliğiyle bilinen Çekmeköy sokaklarında yaşıyordu. Geceleri yalnız, sabahları sessizdi. İnsanlar onu bazen bir otobüs durağında beklerken, bazen bir marketin önünde sigara içerken görürlerdi. Ama kimse onun seks hikayesini bilmezdi. Bilmek de istemezdi. Çünkü Selin, bir hayat kadınıydı. Toplumun görmezden geldiği, ama sürekli yargıladığı “isimlerden” biriydi.

Oysa Selin’in bu yola nasıl sürüklendiğini kimse sormazdı. Hayatı boyunca yalnız kalmış, hayatta kalmak zorunda bırakılmıştı. Ailesi onu küçük yaşta evden uzaklaştırmış, “kendi başının çaresine bak” demişti. 18’inde İstanbul’a geldiğinde bir tanıdığın yanına sığınmıştı ama o evde de fazla kalamamıştı. İş aramış, temizlikçilik, garsonluk denemiş, ama eğitim yok, kimse sabretmek istemiyor. Sonunda, cebinde sadece birkaç lira varken, kendini Çekmeköy escort, gece sokaklarında yalnız bulmuştu.

Selin başlarda utanmıştı, ağlamıştı. Her müşteri sonrası duvara yaslanıp sessizce gözyaşı döktüğü çok olmuştu. Ama zamanla duygularını susturmayı, yüzünü ifadesizleştirmeyi öğrenmişti. Çünkü bu şehirde zayıflığa yer yoktu. Kimse “neden” diye sormuyordu. Herkes sadece “ne” olduğuna bakıyordu.

Bir gün, mahalle bakkalının camında bir ilan gördü: “Kadınlara yönelik ücretsiz eğitim kursları – Çekmeköy Belediyesi destekli.” Selin önce tereddüt etti, sonra kendini kurstan içeri girerken buldu. İlk defa biri ona adıyla hitap etti: “Hoş geldin, Selin.” O kadar basit, o kadar kıymetliydi ki bu kelime, neredeyse ağlayacaktı.

Sert Seven Escort

Kursa düzenli olarak gitmeye başladı. Sabahları çalışıyor, öğleden sonra bilgisayar dersi alıyordu. Öğretmeni, bir gün ona “Sen istersen bu hayatın dışına çıkarsın,” dediğinde inanamamıştı. Ama bir kıvılcım yanmıştı içinde. Bir ihtimal… belki.

Geceleri hâlâ çalışmak zorundaydı. Yaşamak kolay değildi, hele tek başına hiç kolay değildi. Ama artık sabahları uyanmak için bir nedeni vardı. Kendi kondom parasıyla aldığı deftere küçük notlar yazıyordu. “Bir gün bu sokaktan çıkacağım,” diye. “Bir gün kimse bana dokunmadan, sadece gülümseyerek ‘kolay gelsin’ diyecek.”

Selin’in hikâyesi, Çekmeköy escort beton duvarlarına sinmiş bir haykırıştı. Duyulmamış, bastırılmış ama hâlâ orada olan bir ses. O, sadece hayatta kalmaya çalışan biri değil, bir gün hayatı gerçekten yaşamayı hak eden bir insandı.

Yağmur, 24 yaşındaydı. Adını annesi koymuştu, “yağmur gibi berrak, yağmur gibi umut dolu olsun” diye. Ama hayat, ona ismini taşıyacak bir fırsat vermemişti. Çekmeköy escort arka sokaklarında, gözlerden uzakta yaşarken, yıllar önceki o berrak umut çoktan karanlığa gömülmüştü.

Küçük yaşta yetim kalmıştı. Anneannesinin yanında büyümeye çalışmış, okul yüzü çok az görmüştü. Ergenliğe adım attığında, evin geçim derdi onun da omzuna binmişti. Önce temizlik işlerinde çalıştı, sonra bir lokantada bulaşık yıkadı. Ama hayat pahalıydı, yalnız bir genç kadın cimcif için özellikle acımasızdı. Kirasını ödeyemediği bir kış günü, sokakta tanıştığı biri ona “geçici bir yol” sundu. “Bir süre idare edersin,” demişti o kadın. Ama o geçicilik, Yağmur’un hayatına yapıştı.

Çekmeköy escort bazı sokakları sessizdi, ama Yağmur’un içinde hep gürültü vardı. Her gece dışarı çıktığında, bir yüz takardı. Güçlü görünmeye çalışırdı ama çoğu zaman içine ağlıyordu. İnsanların bakışları, arabaların kornaları, peşinden gelen laflar… Hepsi ağırdı. Ama en zoru, insanların gözlerine bakamamasıydı. Çünkü herkes onun kim olduğunu sandığını biliyor ama kim olduğunu sormuyordu.

Bir gün, dolmuşa binip eve dönerken, bir afiş gördü: “Kadınlara Ücretsiz Danışmanlık ve Eğitim.” Birkaç gün o afişi düşündü. Sonra cesaretini topladı, gitti. Küçük bir merkezdi. Sıcak bir çay ikram ettiler. Kimse ne iş yaptığını sormadı. Sadece “İyi ki geldin” dediler.

Yağmur kurslara başladı. Sabahları orada vakit geçiriyor, yeni şeyler öğreniyor, geçmişin yükünü bir nebze olsun bırakmaya çalışıyordu. Geceleri hâlâ mecburen eskort çalışıyordu ama artık umutla doluydu. Çünkü artık bir çıkış yolu olduğunu biliyordu.

Bir gün, bir çocuğun elinden tutup bir okula girme hayali kuruyordu. Belki kendi seks ailesini kuracak, belki yalnızca küçük bir dükkân açacaktı. Ama ne olursa olsun, artık kendi hayatının direksiyonuna geçmek istiyordu.

Yağmur’un hikâyesi, Çekmeköy’ün duvarlarına sinmiş birçok sessiz çığlıktan biriydi. Ama o, sesini önce kendine, sonra dünyaya duyurmaya kararlıydı. Çünkü en çok kırılanlar, en güçlü yürüyenler oluyordu bazen.

Çekmeköy escort sisli sabahlarında, dar sokaklardan birinde sessizce yürüyen bir genç kadın vardı: Elvan. 22 yaşındaydı. Küçük adımlarla ilerliyor, ama omuzlarında milf koca bir hayatın yükünü taşıyordu. Onu görenler göz ucuyla bakar, sonra başlarını başka yöne çevirirdi. Çünkü Elvan, bir hayat kadınıydı. Ama kimse, bu kararı kendi isteğiyle almadığını bilmezdi.

Elvan, hayata dezavantajlı başlamıştı. Çocukluğu, Yozgat’ın bir köyünde geçmişti. Babası yoktu, annesi hastaydı. Zorluk içinde büyüdü. 16 yaşında İstanbul’a uzaktan bir akrabanın yanına gönderildi, “iş bulur, okur” umuduyla. Ama o evde hor görüldü, dışlandı, sonunda sokağa atıldı. Kalacak yeri, güveneceği kimsesi yoktu. İş aradı, ama diploması yoktu. Temizlikçilik, tezgahtarlık derken hiçbir yerde tutunamadı. Sonunda, çaresiz kaldığında, tanımadığı bir adamın yönlendirmesiyle “gece çalışmaya” başladı. Böylece Elvan’ın hayatta kalma savaşı başlamış oldu.

Çekmeköy escort küçük bir bodrum katında yaşıyordu. Duvarları rutubetli, penceresi sokağın çöp kutusuna bakan bir odada, tek başına. Geceleri, sokağa çıkıyor; kimi zaman ürkek, kimi zaman öfkeli bakışlarla götten karşılaşıyordu. Kimileri ona para verip sonra hakaret ediyor, kimileri hiç konuşmadan çekip gidiyordu. Ama kimse onun insan olduğunu, üşüdüğünü, bazen geceleri ağladığını bilmiyordu.

Bir sabah erkenden, belediyenin kadın danışma merkezinden çıkan birkaç kadını gördü. İçlerinden biri ona bir broşür uzattı. Önce umursamadı. Ama o gece, müşterisiz geçen saatlerin ardından, broşürü yeniden açıp okudu. Ücretsiz kurslar, psikolojik destek, barınma… Ertesi gün kapılarını çaldı.

İçeri girdiğinde, yıllardır hissetmediği bir duygu sardı içini: Anlaşılmak. Kimse ona geçmişini sormadı. Adını söyledikten sonra bir öğretmen sert seven gibi konuşan genç bir kadın “Hoş geldin Elvan” dedi sadece. Ve Elvan ilk kez, kendisini sadece bir “etiketten” ibaret görmeyen insanlarla tanıştı.

Bilgisayar kullanmayı öğrendi, kişisel gelişim seminerlerine katıldı. Hâlâ geceleri çalışmak zorunda kalıyordu ama artık gündüzleri umudu vardı. “Bir gün bu hayattan çıkacağım” diyordu kendi kendine. Belki bir kafede çalışacak, belki çocuklara masal okuyacaktı.

Çekmeköy, hâlâ aynıydı. Soğuk sokaklar, yabancı bakışlar… Ama Elvan artık farklıydı. İçinde filizlenen yeni bir hayat vardı. Geçmişi değiştiremese de, geleceğini inşa etmek için sessizce ama inatla mücadele ediyordu.

Melike, 23 yaşındaydı. İstanbul’un kalabalığından bir nebze uzakta, ama sessizliği çoğu zaman daha derin olan Çekmeköy sokaklarında yaşıyordu. Her gün yüzlerce insanın önünden geçip gittiği ama kimsenin kalın bacaklı gerçekten görmediği bir hayattı onunki. Herkes onu sadece bir “hayat kadını” olarak tanıyordu, adını bilen çok az kişi vardı. Oysa Melike’nin hayatı, yargılayan bakışların ve ağır suskunlukların ardında gizli bir savaşın hikâyesiydi.

Melike, İstanbul’un başka bir semtinde doğmuştu. Çocukluğu yokluk içinde geçmiş, evin içinde bağırışlar hiç eksik olmamıştı. Babası işsizdi, annesi hasta… Ortaokulu bile bitiremeden evden ayrılmak zorunda kaldı. Sığınacak bir yeri, tutunacak bir eli yoktu. Önce götten temizlik işlerine girdi, sonra bir lokantada çalıştı. Ama düşük maaş, kalacak yer sıkıntısı ve çevresel baskılar onu çaresizliğe sürükledi.

Bir gün, bir tanıdık aracılığıyla “gece çalışabileceği” bir iş teklif edildi. Başta ne olduğunu tam anlamasa da, sonrasında neye sürüklendiğini fark etti. Ama geri dönmek için ne maddi gücü vardı, ne de bir destekçisi. Kendini, Çekmeköy escort gece sokaklarında, yabancı bakışların hedefi olarak buldu. Hayat, onun için yalnızca “hayatta kalmak” anlamına gelmeye başlamıştı.

Sexi Fizikli

Ama Melike, içten içe başka bir hayatın hayalini kurmaktan vazgeçmemişti. Geceleri çalıştıktan sonra sabaha karşı kahveciden aldığı çayı yudumlarken, bir gün bambaşka bir işte çalışacağını düşlerdi. Belki bir güzellik salonunda, belki bir kafede… Sıcacık bir ortamda, insanlar ona sadece “Melike” diye seslenirdi, başka hiçbir sıfat olmadan.

Bir gün Çekmeköy escort yürürken bir afiş dikkatini çekti: “Kadın Dayanışma Atölyesi – Ücretsiz Eğitim, Psikolojik Destek ve Barınma.” İlk başta inanmadı, sadece baktı, geçti. Ama birkaç gün sonra, cesaretini eskort toplayıp kapısını çaldı. İçeride güler yüzlü bir görevli onu karşıladı. Kimse geçmişini sormadı. İlk kez birileri, kim olduğunu değil, kim olmak istediğini sordu.

Atölyede bilgisayar eğitimi aldı, konuşma terapilerine katıldı. Başta kendine güveni milf yoktu ama zamanla öğrenmeye ve paylaşmaya başladı. Her şey hâlâ zordu. Hâlâ geçinmek için zaman zaman geceleri çalışmak zorundaydı. Ama artık başka bir hayatın mümkün olduğunu biliyordu. En önemlisi de, artık kendini suçlamıyordu.

Çekmeköy sokaklarında yürürken başı dikti artık. Çünkü o, sadece bir hayat kadını değildi. O, hayata karşı direnen, kendi geleceğini kurmaya çalışan genç bir kadındı. Sessizce ama kararlı adımlarla, karanlıktan çıkıp kendi ışığına doğru yürüyordu.

Zeynep, sabahın ilk ışıklarıyla birlikte Şile sahiline inmişti. Kumlara çıplak ayaklarıyla basarken hafif serinliğe aldırmıyor, gözlerini uzaklardaki ufuk çizgisine dikmiş yürüyordu. Deniz huzurluydu bugün. Şile escort geçirdiği her gün, geçmişin izlerini biraz daha silmeye başlamıştı.

34 yaşındaki Zeynep, hayatı boyunca hep bir çıkış yolu aramıştı. Çocukluğu, büyükşehirde bir kenar mahallede geçmişti. Yoksulluk, eksiklik, ilgisizlik… Ergenliğe girmeden hayatın yükünü omuzlamıştı. Okuldan erken ayrılmış, çalışmak zorunda kalmıştı. Kısa süren evliliği, ona sevgi değil yalnızlık getirmişti. Her şey üstüne yıkıldığında, bir sabah aynaya baktı ve karar verdi: Artık bu şehirde nefes alamıyordu. Gitmeliydi, nereye olursa olsun.

Bir çanta hazırladı, içine birkaç giysi, bir kitap ve biraz da umut koydu. Şehirlerarası otobüse bindiğinde tek isteği biraz sessizlikti. Şile tabelasını gördüğünde, kalbinin garip şekilde hafiflediğini.

İlk geceyi bir park bankında geçirdi. İşte hayatının en büyük dönüm noktası orasıydı. İlk kez biri ona neye ihtiyacı olduğunu sormuştu.

Ellerini kullanarak bir şey üretmek, ona yıllardır hissetmediği bir güven veriyordu. Ürettiklerini Şile pazarı tezgahlarında satmaya başladı. Kazandığı parayla mütevazı bir oda kiraladı, kendi ayakları üzerinde durmanın gururunu hissetti.

Zeynep her sabah, sabun kalıplarını dizip paketlerken radyoda sevdiği müzikleri açıyor, bazen şarkılara eşlik ediyordu. En çok da Şile escort Feneri’ne yürümeyi seviyordu. O bembeyaz kuleye her baktığında içinden şu cümle geçiyordu:

Şile sabahları her zaman serin olurdu ama o gün, rüzgârın içinde farklı bir his vardı. Sevgi, sahilde yalınayak yürürken içini kaplayan duygu, uzun zamandır seks hissetmediği bir huzurdu. 33 yaşındaydı. Yaşadığı hayat, adının aksine sevgiyle pek kesişmemişti. Ama şimdi burada, Karadeniz’in kıyısında, kendisiyle yüzleşmeye, hatta belki de affetmeye hazır hissediyordu.

Sevgi, doğuştan zor bir hayata doğmuştu. Annesi küçük yaşta vefat etmiş, babasının yanında büyürken sevgi yerine suskunlukla yoğrulmuştu. On yedisinde evlendirilmişti. Evlilik onun için bir çıkış değil, daha derin bir kuyuydu. Yıllar süren baskı, hakaret ve yok sayılma… Tüm bu yük, içindeki sesleri susturmuştu.

Bir sabah, kahvaltı masasındaki sessizliğe bir çatal sesi kadar bile tahammül edemedi. Sessizce milf kalktı, çantasına birkaç parça eşya koydu ve evden çıktı. Bu sefer nereye gittiği önemli değildi. Yeter ki başka bir yerde uyansın. Şehirler, otogarlar derken yolu Şile’ye düştü. Çocukken televizyonda gördüğü o bembeyaz feneri hatırlamıştı — Şile escort Feneri. Onu bir mıknatıs gibi kendine çekmişti.

İlk günler pansiyon pansiyon dolaştı. Sonra bir gün Şile escort Kadın Dayanışma Evi’nin adını duydu. Kapısını çaldı. İçeride gülen bir yüz ona “Hoş geldin” dediğinde, gözlerinden yaşlar aktı. Belki de yıllar sonra ilk defa o iki kelimeyle gerçekten var olduğunu hissetmişti.

Merkezde başladığı seramik kursu onun dönüm noktası oldu. Çamura elleriyle şekil cimcif verirken, içindeki sıkışmış duyguları da şekillendirdiğini fark etti. Her tabak, her fincan, bir yarasını iyileştirdi. Birkaç ay içinde Şile pazarında tezgah açmaya başladı. Küçük ama emek dolu ürünleri alıcı buldukça, içinde yeşeren güven de büyüdü.

Bir sabah, Şile Feneri’ne karşı otururken kendine sessizce şöyle dedi.