Çekmeköy escort sisli sabahlarında, dar sokaklardan birinde sessizce yürüyen bir genç kadın vardı: Elvan. 22 yaşındaydı. Küçük adımlarla ilerliyor, ama omuzlarında milf koca bir hayatın yükünü taşıyordu. Onu görenler göz ucuyla bakar, sonra başlarını başka yöne çevirirdi. Çünkü Elvan, bir hayat kadınıydı. Ama kimse, bu kararı kendi isteğiyle almadığını bilmezdi.
Elvan, hayata dezavantajlı başlamıştı. Çocukluğu, Yozgat’ın bir köyünde geçmişti. Babası yoktu, annesi hastaydı. Zorluk içinde büyüdü. 16 yaşında İstanbul’a uzaktan bir akrabanın yanına gönderildi, “iş bulur, okur” umuduyla. Ama o evde hor görüldü, dışlandı, sonunda sokağa atıldı. Kalacak yeri, güveneceği kimsesi yoktu. İş aradı, ama diploması yoktu. Temizlikçilik, tezgahtarlık derken hiçbir yerde tutunamadı. Sonunda, çaresiz kaldığında, tanımadığı bir adamın yönlendirmesiyle “gece çalışmaya” başladı. Böylece Elvan’ın hayatta kalma savaşı başlamış oldu.
Çekmeköy escort küçük bir bodrum katında yaşıyordu. Duvarları rutubetli, penceresi sokağın çöp kutusuna bakan bir odada, tek başına. Geceleri, sokağa çıkıyor; kimi zaman ürkek, kimi zaman öfkeli bakışlarla götten karşılaşıyordu. Kimileri ona para verip sonra hakaret ediyor, kimileri hiç konuşmadan çekip gidiyordu. Ama kimse onun insan olduğunu, üşüdüğünü, bazen geceleri ağladığını bilmiyordu.
Bir sabah erkenden, belediyenin kadın danışma merkezinden çıkan birkaç kadını gördü. İçlerinden biri ona bir broşür uzattı. Önce umursamadı. Ama o gece, müşterisiz geçen saatlerin ardından, broşürü yeniden açıp okudu. Ücretsiz kurslar, psikolojik destek, barınma… Ertesi gün kapılarını çaldı.
İçeri girdiğinde, yıllardır hissetmediği bir duygu sardı içini: Anlaşılmak. Kimse ona geçmişini sormadı. Adını söyledikten sonra bir öğretmen sert seven gibi konuşan genç bir kadın “Hoş geldin Elvan” dedi sadece. Ve Elvan ilk kez, kendisini sadece bir “etiketten” ibaret görmeyen insanlarla tanıştı.
Bilgisayar kullanmayı öğrendi, kişisel gelişim seminerlerine katıldı. Hâlâ geceleri çalışmak zorunda kalıyordu ama artık gündüzleri umudu vardı. “Bir gün bu hayattan çıkacağım” diyordu kendi kendine. Belki bir kafede çalışacak, belki çocuklara masal okuyacaktı.
Çekmeköy, hâlâ aynıydı. Soğuk sokaklar, yabancı bakışlar… Ama Elvan artık farklıydı. İçinde filizlenen yeni bir hayat vardı. Geçmişi değiştiremese de, geleceğini inşa etmek için sessizce ama inatla mücadele ediyordu.
Bir yanıt yazın