Derya 29 yaşındaydı. Sabahları erken kalkıp Üsküdar escort tarihi sokaklarından geçerek çalıştığı kafeye yürürdü. Kafasını kaldırıp Mimar Sinan’ın izlerini taşıyan camilere, ahşap konaklara, yosun kokulu sahile baktığında İstanbul’un başka bir yüzünü görürdü: hem yorgun hem dirençli.
Derya’nın hayatı da bu sokaklar gibiydi. Eskimiş ama dimdik ayakta. Karadeniz’in küçük bir kasabasında doğmuş, ailesinin baskısıyla genç yaşta evlenmişti. Evli escort boyunca kendisi olamamış, susturulmuş, küçümsenmişti. Yirmi altı yaşında, bir sabah hiçbir şey söylemeden evden çıkıp otobüse bindi ve İstanbul’a geldi. Cebinde sadece üç yüz lira ve büyük bir korku vardı.
İlk zamanlarda Üsküdar’da bir tanıdığının yanına sığındı. Sonra bulaşıkçılık yaptı, temizlik işlerine gitti. Yavaş yavaş ayakta durmayı öğrendi. Kendi ayakları grup üstünde durmanın ne kadar kıymetli olduğunu o zaman anladı. Ancak en çok geceleri zorlanıyordu. Yalnızlık, geçmişin sesi gibi geceleri daha güçlü fısıldardı.
Bir gün işe giderken Validebağ Korusu’nda yürürken bir kitap okuma esc grubuna rastladı. Kadınlardan oluşan küçük bir topluluktu. Merakla yaklaştı, çekinerek seks izledi. Grup onu da çağırdı. O gün konuşmadı ama oturdu, dinledi. Haftalar boyunca devam etti. Sessizliği güvene dönüştü, sonra kelimelere.
Orada kendini ifade etmeyi, kendisini affetmeyi öğrendi. Bir arkadaşının yardımıyla belediyenin açtığı barista kursuna yazıldı. Kahve yapmayı öğrendi. Şimdi Üsküdar escort sahiline bakan bir kafede çalışıyor. Müşterilere gülümserken, aslında kendi içindeki karanlığı da aydınlatıyor.
Her iş çıkışı, Salacak sahilinde oturur, Kız Kulesi’ne bakar. Günlüğüne şu cümleyi yazmıştır:
“Ben Derya. Bir zamanlar kayboldum sanmıştım ama Üsküdar beni kendime geri verdi.”
Artık yalnız değil. Kendi hikâyesinin kahramanı olduğunu biliyor. Belki hâlâ zor günler var ama yürümeye devam ediyor. Çünkü Derya, artık geçmişin değil, kendi geleceğinin izinden gidiyor.
Bir yanıt yazın