Zeynep, 22 yaşındaydı. Pendik escort sahile yakın bir mahallesinde, tek göz odalı, rutubet kokan bir bodrum dairesinde yaşıyordu. İstanbul’un kalabalığında kaybolmayı istemişti, ama Pendik’in ona sunduğu sessizlik bazen bu kalabalıktan daha çok içini acıtıyordu. Her sabah denize yürürdü; kayalıkların üstünde oturup saatlerce dalgaları izler, kendi içindeki fırtınaları dindirmeye çalışırdı.
Zeynep, Gaziantep’in bir köyünde doğmuştu. Dört çocuklu bir ailenin en büyük kızıydı. Okula sadece birkaç yıl gidebilmişti, çünkü babası “kız çocuğuna okumak yakışmaz” demişti. 15 yaşında istemediği biriyle nişanlandı. Sessizdi; çünkü susmak, dayak yememekten daha güvenliydi.
18 yaşında evlendi. Şiddet, aşağılanma ve çaresizlik dolu dört yıl geçirdi. Gençliği, hayatı öğrenmek yerine hayatta kalmaya çalışmakla geçti. Ama bir gece, yastığının altına sakladığı paraları alıp gizlice evden çıktı. Otobüse bindi, elinde sadece küçük bir çanta ve kalbinde çok büyük bir korku vardı. İstanbul’a geldiğinde ilk indiği durak Pendik’ti. Bilmediği bir semt, ama ilk kez kendine ait bir karar vermişti: Kalacaktı.
Pendik’te ilk günleri zorluydu. Ucuz bir otelde üç gün geçirebildi, sonra sokakta kaldı. Ardından bir parkta tanıştığı yaşlı bir kadın sayesinde Pendik escort Belediyesi’nin kadın danışma merkezine ulaştı. Orada sığınma hakkı kazandı. Psikolojik destek aldı, hayatında ilk kez biri ona “hakların var” dedi.
Açılan kuaförlük kursuna yazıldı. Saç keserken ilk kez kendini güçlü hissetti. Kurstan sonra bir kuaför salonunda çalışmaya başladı. Kendi parasını kazandı, küçük bir oda kiraladı. Sahilde yürüyüşlerine devam etti ama artık yürürken başı dikti.
Bir akşam güneşin denize gömülüşünü izlerken içinden geçirdi:
“Ben yıkılmadım. Sadece bir süre sessiz kaldım. Pendik escort beni dinledi, şimdi sıra bende.”
Zeynep artık sadece geçmişinden kaçmıyor, geleceğine yürüyordu. Ve her adımı, kendi iradesiyle atılıyordu.
Bir yanıt yazın