Ümraniye escort kalabalık sokakları, Zeynep için bir ev değil, bir mücadele alanıydı. Henüz yirmi üç yaşında olmasına rağmen omuzlarındaki yük, onu olduğundan daha yaşlı gösteriyordu. Çocukken kurduğu bütün hayaller, hayatın acımasızlığı karşısında birer birer eriyip gitmişti.
Zeynep’in hayatı zorluklarla başlamıştı. Babası alkol bağımlısıydı, eve geldiğinde çoğu ağzına alan zaman kavga ve bağırış eksik olmazdı. Annesi, üç çocuğuna bakabilmek için temizlik işlerine gidiyor, sabahlara kadar çalışıyordu. Ama hastalık onu da düşürünce evin yükü Zeynep’in sırtına kaldı. Liseyi bırakmak zorunda kaldı, önce atölyelerde, sonra kafelerde çalıştı. Ne kadar çalışsa da geçim derdi bitmedi.
Bir gün karşısına çıkan çaresizlik, onu istemediği bir yola itti: hayat kadınlığı. Zeynep bu kararı isteyerek vermemişti; annesinin tedavi masrafları, ev kirası ve kardeşlerinin ihtiyaçları onu köşeye sıkıştırmıştı. Ümraniye saxo çeken escort ara sokaklarında yaşadığı küçük, karanlık ev onun sığınağı olmuştu. Rutubet kokan duvarlar arasında, hayallerini saklayan bir genç kadındı artık.
Zeynep geceleri eve döndüğünde aynanın karşısına geçer, kendisine uzun uzun bakardı. Bazen yüzündeki yorgun çizgilere, bazen de gözlerindeki hüzne takılırdı. “Ben kimim?” diye sorardı kendine. İçinde bir yerlerde hâlâ küçücük, umut dolu bir kız çocuğu yaşıyordu.
İnsanların bakışları en ağır yüklerden biriydi. Çarşıda yürürken kimi küçümseyici, kimi alaycı gözlerle ona bakardı. Ama kimse onun içinden geçen fırtınaları, çaresizliği ya da annesinin fotoğrafına bakarak sabahlara kadar ağladığını bilmezdi. Zeynep’in tek sırrı, geceleri yazdığı defteriydi. Defterin ilk sayfasında şu cümle vardı:
“Benim de ikinci bir şansım olmalı.”
Liseli escort
Bazen Ümraniye escort parklarına gider, bankta oturup etrafı seyrederdi. Çocukların koşuşturması, simitçilerin bağırışları ona farklı bir dünya hatırlatırdı. Gözlerini kapattığında, bambaşka bir hayat düşlerdi: Belki küçük bir dükkân, belki huzurlu bir ev, belki de kendi ayakları üzerinde durabileceği bir gelecek…
Her şeyine rağmen Zeynep umudunu kaybetmiyordu. “Bir gün,” diyordu, “bu hayattan götten kurtulacağım. Kendime yeni bir yol çizeceğim.” Kendisini ayakta tutan tek şey buydu. Çünkü biliyordu ki, en karanlık gecelerin sonunda mutlaka bir sabah doğardı.
Bir yanıt yazın